NL
Met houtskoolbeelden schrijft Joren Van Acker een lyriek van de zee. Zijn tekeningen met elementen van vroeger en nu vloeien samen in een gemeenschappelijke emotie die getuigt van de nabijheid van de kunstenaar tot zijn onderwerpen. De havenarbeiders, scheepswerven, controlekamers, schippers, schepen en zeezichten worden van binnenuit belicht om wat zwaar op het hart ligt open te plooien. Eenzaamheid en melancholie zijn met mildheid in beeld gebracht, alsof het glazen zeepbellen zijn die versplinteren als je niet oplet. Een filmisch gevoel voor kadrage en timing introduceert een constante spanning. Er staat iets op til. Maar wat?
Van Acker kijkt diep naar de afbeeldingen waarin hij grasduint. Hij haalt ze rechtstreeks uit zijn eigen beroepservaring met de zeevaart, maar evengoed uit de boeken en films die hij voortdurend doorlicht. Het selecteren is oeverloos. Hij wordt aangewakkerd door desolate beelden die een persoonlijke herinnering oproepen en tegelijk iets moois behelzen. Beelden die de binnenkant van havenarbeiders naar het oppervlak brengen. Of stormachtige beelden met een dreigende neveligheid. Er wordt in geknipt en op geplakt, geschoven en verschoven, bijgeschetst – van de ateliermuur tot op het papier, waar de composities uit het niets opdoemen. Met directe en snelle toetsten houtskool brengt de kunstenaar gecontroleerd een schaduwspel tot leven.
De wereld die Van Acker op papier neerzet ligt hem nauw aan het hart. De weerslag van een harde omgeving vertaalt hij van iets rauws naar een zachte emotie, waaruit blijkt dat hij goed verstaan heeft wat er onderhuids aan het gebeuren is. Lijven die worden opgebruikt als weke machines die weerloos staan, hebben een gevoeligheid die moeilijk aan te raken is. De weltschmerz zit achter glas; zichtbaar maar ongrijpbaar. Naast het portret van zijn vader in de studio plakt de zin “Toen was er nog geen slachtofferhulp.” Voor mentale kwetsuren heeft de haven geen pauzeknop. Titels als We Just Wanted to See the World (2022) en You Wanted to Be Free on a Monday Morning (2023) stoten op de kern van Van Ackers melancholie. Er is iets ontglipt aan de mensen die hij tekent. Wanneer draagkracht breekt, knapt het spanningsveld tussen hoop en stilstand. Vermoeide dromen liggen onder het stof.
De titels introduceren een talige laag in Van Ackers werk. Ze slingeren rond en wachten aan de studiowand tot het juiste beeld op het papier groeit. Tussen de tekeningen, schetsen, ideeën en suggestiebeelden door kleven strookjes tape met zinnen en losse woorden als een vrij te vormen gedicht. Het zijn dingen uit gedachten of uit muziek. Dingen die een extra laag leggen op het zwarte pigment, het een onverwachte wending geven. Don’t Let Go Mark! (2023) toont een man die bengelt tussen de masten. De titel spoort hem aan zich goed vast te klampen aan de touwen. Tegelijk is het een wens die ontspruit uit onmacht; Mark is een overleden vriend van de kunstenaar.
Voor Van Acker is de zee één grote wereld die samenhangt door een cumulatie van kennis, wetenschap en bedrijvigheid. Wat er vroeger allemaal op punt werd gesteld, leidt tot het mazennetwerk van vandaag. Hij laat dan ook oude en hedendaagse taferelen elkaar ontmoeten in zijn werk, als een diaverloop van momentopnamen die samen een langspeelfilm vormen. Het zeeleven doorgronden is de volgende take. De duikers met zware pakken zijn daarbij gecast voor de rol van nieuwsgierigheid en durf. Ze bekleden een sleutelfunctie in het verhaal van Van Acker. Zonder een fundamenteel vertrouwen in wetenschap en technologie, waagt niemand zich aan maritiem onderzoek en worden er geen onderzeese funderingen gebouwd voor de platformen van de zeevaart. De ouderwetse duikers hebben iets lugubers en tegelijk dappers. Hun forse onderwaterflessen zijn stalen metaforen voor een sprong in het onzekere. Misschien gaan zij wel de wereld zien.
Er vloeit ook een warme vertrouwdheid uit de houtskoolvegen. Het havenzicht Home Again (2023) kadert de zee als comfortabele pleister. Hier is hij thuis. De voor de kunstenaar herkenbare tegenstellingen van de zee zijn een spiegel van interne woelingen; altijd op zoek naar actie in de hoop gemoedsrust te vinden. Van Acker ziet de zee en haar bedrijvigheid als een groot orgaan dat in een onzichtbare achtergrond onze samenleving aandrijft, terwijl er ver van ons bed veel scheefzakt voor zij die het organisme in leven houden. De zee is tegelijk vrij en turbulent. Ze is oneindig open, maar biedt nooit onbeperkte bewegingsvrijheid. Ze lokt. Ze is niet te vatten. Ze laat de welwillende ontdekkingsreiziger achter in een wiebelende spagaat die Van Ackers in beelden laat plaatsnemen. Ze is alles.
EN
Joren Van Acker’s charcoal images hold a lyricism of the sea. His drawings involve details from both the past and the present, and flow together in a shared emotional resonance that testifies to the artist’s profound connection to his subjects. The dock workers, shipyards, control rooms, skippers, ships, and sea views are illuminated from within to uncover what is heavy on the heart. Loneliness and melancholy are delicately portrayed, as if they were glass soap bubbles that might shatter if not handled with care. A cinematic sense for composition and timing introduces a continuous tension. Something is afoot. But what exactly?
Van Acker delves deeply into the pictures he consistently runs through. He takes them straight from his own professional seafaring experience, as well as from the books and videos he’s always looking into. The selection process has no bounds. He is fueled by desolate images that evoke a personal memory, while also carrying a sense of beauty. Images that bring out the inner turmoil of harbour labourers. Or raging images with a looming haze. He cuts them and pastes them, pushes and shifts, sketches – from the studio wall to the paper surface, where the compositions emerge out of nowhere. With fast, controlled and immediate charcoal strokes, the artist brings a shadow play to life.
The world depicted by Van Acker holds a special place in his heart. He translates the backlash of a harsh situation from something raw into delicate emotions, showing a clear understanding of what is going on beneath the surface. Bodies that are worn-out like tender machines stand defenceless and carry a sensitivity that is difficult to touch. The weltschmerz is breathing behind glass; visible but intangible. In the studio, next to his father’s portrait, he’s left the sentence: ‘There was no victim support back then.’ At the port, there’s no pause button for mental injuries. Titles like We Just Wanted to See the World (2022) and You Wanted to Be Free on a Monday Morning (2023) are at the centre of Van Acker’s melancholy. The people he draws are missing something they used to have. When people’s bandwidth snaps, the tension between hope and motionlessness breaks. Tired dreams are covered underneath a pile of dust.
The titles introduce a linguistic layer to Van Acker’s work. They linger around, waiting by the studio wall until the right illustration takes shape on the paper sheet. Strips of tape adorned with words and sentences are scattered throughout, mingling with drawings, sketches, ideas, and inspirational images, akin to a free-form poem. They are born from thoughts or inspired by music, bringing an extra dimension to the black pigment while giving the drawings an unexpected twist. Don’t Let Go Mark! (2023) shows a man dangling between the masts. The title urges him to hold on tight. However, simultaneously, it’s a wish born out of sorrow; Mark was a friend of the artist who has passed away.
For Van Acker, the sea represents a vast interconnected world, woven together by a pairing of knowledge, science, and action. What was refined in the past has led to today’s intricate network. That’s why he brings together old and contemporary scenes in his work, creating a montage of snapshots that form a feature-length film. Understanding marine life is the next step. His divers, clad in their cumbersome suits, are cast for the roles of curiosity and courage. They have a key function in Van Acker’s story. Without a fundamental trust in science and technology, no one would ever venture into maritime research, and no one would ever build any underwater structures for maritime platforms. There’s a certain eerie yet courageous quality to the old-fashioned divers. Their large underwater cylinders serve as steel metaphors for a plunge into the unknown. Maybe they will see the world.
There’s also a comforting sense of familiarity that emanates from the charcoal smudges. The harbour view Home Again (2023) frames the sea as a comfortable Band-Aid. Here he is at home. The sea’s contradictions are recognisable to the artist, and serve as a reflection of his internal turbulence where he’s constantly looking for action in the pursuit of peace of mind. Van Acker perceives the sea and its activities as a vast organ propelling our society in the invisible background, with much at stake for those who keep this living organism alive. The sea is free yet turbulent. She’s infinitely open, but never offers unlimited freedom of movement. She lures. She is incomprehensible. She leaves the benevolent explorer in a precarious divide for which Van Acker saves a seat in his drawings. She is everything.
tekst en vertaling door Yasmin Van ‘tveld
Selected Exhibitions:
2023
° ‘CARBO’, Group exhibtion, Studio23, Ghent, BE
° ‘NAFT Kunstenfestival’, Group exhibition, SteM-site, Sint-Niklaas, BE
° ‘Art on Paper’, Group exhibition (Studio23), Gare Maritime, Brussels, BE
2022
° ‘Pursuit Of The Abyss’, Solo exhibition, Studio23, Ghent, BE
° ‘SPOOR’ Kunstfestival, Group exhibition, Ichtegem, BE
° ‘Art On Paper’, Group exhibition (studio23), Espace Vanderborght, Brussels, BE
2021
° ‘La Naissance d’une Carte’, Solo exhibition, Radar 20a, Ghent, BE
° Zomersalon 2021 Buy local, Group exhibition, Kunsthal, Ghent,
2020
° Zomersalon 2020 Buy Local, Group exhibition, Kunsthal, Ghent, BE.
2019
° ‘On (déca) de/ans/ce’, Group exhibition, Ontsteking, Ghent, BE.
2017
° ‘IDEAL-X’, Solo exhibition, KASK, Ghent, BE.
Graduation Show KASK, Group exhibition, Bijloke site, KASK, Ghent, BE.
2016
° ’STOFWOLK#1’, Group exhibition, Ghent, BE.
° MYND#4 in ‘MYND vier(t) feest’, Group exhibition, Gouvernement, Ghent, BE.
° ’The Saint, The Fox and their dictionary’, Group exhibition, Rio de Janeiro, BR.
2015
° ‘KOMPARASART’, LOODS12, Group exhibition, Wetteren, BE.
° ‘FIXATIF’, KASK, Group exhibition, Ghent, BE.
2014
° ’BLACK ROOM-BLANC WALL’, Group exhibition, KASK, Ghent, BE.